Məhdi can, ey Fatimə gözünün nuru! Yaxınlaşmaqda olan mövlud əyyamında nə deyək, nə yazaq? Hansı sözlərlə səni mədh edək, halbuki böyük Yaradan öz kitabında sənə mədhiyyələr söyləmişdir. Axı sənin vəsfin yerə-göyə sığan deyil. Axı sən vəsfin özüsən...

Qürbət diyarlardan və qərib könüllərdən ünvanlanan bu kövrək məktubumuzda öncə sənin döğum gününü təbrik edirik. Lakin, əgər bu təbriklər arasında qulağına həzin notlar və gözünə qüssəli sətirlər dəysə, bizi bağışla. Çünki digər təbrik məktublarından fərqli olaraq, istəyirik burada fələyin gərdişindən, zamanın ağırlığından, körpələrin göz yaşlarından, anaların sızıltısından və qocaların ah-naləsindən danışıb, sənə şikayət edək.

Ey mövlamız! Dəhşətli tufan yelinə bənzəyən acı hadisələr bizə hücum çəkmiş, şərəf və azadlığımızı əlimizdən almış, yerində əsarət, köləlik və tənhalıq buraxmışdır. Bir-birindən ayrı düşmüş bu ümmət dağılıb-səpələnmiş və yırtıcı canavarlarla üzbəüz dayanmışdır. Bu rəhmsiz canavarlar öz iti caynaqları ilə cavanlarımızı qanına qəltan edib, qönçə gülə bənzəyən körpələrimizi ayaqları altında vəhşicəsinə əzdilər, yorğun ağsaqqal və ağbirçəklərimizə min bir təhqirlə işgəncələr verdilər, qız-gəlinlərimizi əsir apardılar. Evlərimizi uçurub od vurdular və övladlarımızın fəryadını dağılmış sütunlar altından eşitməyimizə səbəb oldular. Onlar bizi öz müsəlman vətənimizdən qovub “özgə” adlandırdılar, ruhani və ziyalılarımızı, mübariz insanlarımızı dənizlərə tökdülər, insan ayağı dəyməyən uzaq yerlərə aparıb ölənədək işgəncə altında saxladılar.

Düşmənlərimiz bizə qarşı günün ən müasir kütləvi qırğın silahlarından istifadə edirdilər, amma bizim ən sadə silah belə almağa ixtiyarımız yox idi. Çünki müsəlman idik və cəddin Peyğəmbərin mübarək adını daşıyırdıq.

Lakin biz yenə də mübarizəni davam etdirdik. Bizim silahımız daş, kəsək, düyünlənmiş yumruqlar və uca fəryadlardan ibarət idi. Həmçinin vahid Allaha iman, sənin zühurunun intizarı və uzaqdan işıqlı görünən sabahlara böyük ümid bizə yoldaş olmuşdu.