Keçmişdən bu günə vuran Pərvanənin qanad səslərini duy/eşitmək, ürpərmək və ruhda əks-sədalanan o səs... Keçmişə asılı dayanan həqiqi bir aşan ayaq səslərini duy/eşitmək...

Pərvanənin məhrum və pərişan bədəniylə çiyinlədiyi aşan zərrəsinin sıçraması və könülün əriyib yox olması...

Həqiqi aşan, ehtimal sərhədlərinə söykəndirilməsinin və bu səbəblə aşiqin toz qanadlı bir Pərvanəylə, sevgilinin isə güc yəni odla təsvirlənməsinin simvolu olan Pərvanənin Şemə olan eşqi...

Yəni ən zəif, ən korunaksız, ən ümidsiz şərtlər içərisindəki Pərvanənin; aşan gücüylə bəzənərək ən gözələ, ən zadəgana, ən güclüyə qanadlanması və tək sərmayəsi olan varlığıyla sevgiliyə həsr edilməsi...

Ürək istiliyində əl dəymədən, göz görmədən, his sezmədən iztirab və gözyaşıyla karılıp xarmanlanılması...

Doğulub batan uzun günlər boyunca nəhəng bir könül səhrasının orta atəşində sobalanması... Sonra uçurum bir iç dərinlikdə dəmlənməyə buraxılması...

Tənhalığın ayazında gecələr boyu gözlədildikdən sonra düymə səsləriylə titrəşmədən, karandaşın səssiz və lirik dokunuşlarıyla naxış naxış kağıza köçürülməsi; gökkuşağından fərqli rənglər, romantik dadlar və rayihalarla mest olunması...

Bütün bunların adıdır Şem ilə Pərvanə.

Amma nə var ki, "Şem ilə Pərvanə"nin eşq əhvalatı, hər ruh aynasına fərqli əks olunar; dərinləşər ya da səthiləşər, uzanar ya da qısalar...

Canı kim, cananı üçün sevsə cananın sevər

Canı üçün kim ki cananın sevər canın sevər.

Hər kimin aləmdə mikdarıncadır təbii/tabendə meyl

Mən leb-i cananımı, Hızr, AB-ı Heyvanın sevər

N'olacaktır tərk-i eşq etmə Füzuli vehmedip

Çoxu deyərlər ola bir məndə/bəndə Sultanın sevər.

Eşqi anlamaq, aşan oduyla yanıb alovlanmaq, həqiqətən aşiqəmmi, bu sözlər ürəkdəki duyğuların tərcüməçis(n)imi, yoxsa ürəyə yerləşmədən dildə qalan imanda olduğu kimi riya dolu ifadələrdən ibarətmi bilmirəm; amma gerçək olan bir şey var ki, eşq gerçək mənasıyla ancaq və ancaq dua mövqesində yaşanar və ancaq duaya, könülü O’nun eşqiylə yanıb alovlananlar yönələr...

O mövqedə könül yanar amma özünü yaxan atəşin nə olduğunu anlamaz və hiss etməz, atəşin yandırıcılığını da haqqıyla idrak edə bilməz. ...Ama atəşi görəməsə də, istiliyini bədəniylə, ürəyiylə və bütün mənliyiylə hiss etməsə də var olduğunu bilər, O’nun axtarışına qoyular və O’ndan bəhs edənlərlə yol tapmağa çalışar... O’ndan bəhs edənlər atəş deyil; amma söylədikləriylə atəş kimi yandırar, qovurar sevdaya düşmüş ürəyi. Daha Sevgilini görə bilməmişdir, O’na çata bilməmişdir; amma ONun varlığını bilər və tək O’nu düşünməyə və O’nu axtarışa qoyular... İşdə eşq məzmunlu dua bir axtarışdır, yöneliştir, səfərdir, çatışdır... özündən ötür... özünü görüşdür...

Dua; dəvətə razılıqdır, çağırışa cavabdır, lebbeyk deməkdir, qəbul ediş və edilişdir... "Çağırın məni, razılıq edim sizi." (Ayət-i kərimə) Və nə xoşbəxt duası/sözü qəbul olduğu kimi, özü də qəbul olanlara, ürəyisəlimi ilə bütün mənliyi o ilahi dərgaha alınanlara!

Bəzən də gözləri kor olduğu halda görməsini bilmək, yaxında olmasa belə hiss etmək və toxunmağı bacara bilmək və həsrətini ancaq dostlarının isti sözləriylə aradan qaldırmağa çalışmaqdır dua... O səbəblə dua paylaşmaqdır... söhbətdir... söhbətdir... dərdləşməkdir...

Bəlkə eşq yolunda irəliləmənin incəlikləridir bunlar; amma bu yolda irəliləyərkən qaranlıq uçurumlar və sarp yoxuşlar da var... Və bu yolların Hədisi duadır, bir də eşq ilə qapısına əllər uzanan Dost...

Amma nə var ki arada maneələr/mane olar, qaranlıqdan hicablar, nurdan pərdələr də yox deyil. Yaxşı Yara çatmaq üçün bunlar necə aşılar, nəfs deyilən qaranlığın qalın hicabı necə cırılar, nur pərdələrindən necə keçilər?... İşdə burada yenə Sevgilinin lütfünün olması, özünə çata bilməsi üçün aşiq könüllərə işıq olmadan görməsini təmin edəcək göz vəzifəsini görən bəzilərini lütf etməsi lazımdır. Belə ki könül, bunun sayəsində axtardığına qovuşa bilsin... Eşq Vadisinə... Ləzzətlərlə, mənəvi həzzlərlə, yaxşılıqlarla, gözəlliklərlə, eyni zamanda çətinliklər və çətinliklərlə dolu Sevgi Vadisinə... Nə də gözəl demişdir Attar Eşq Vadisinə girən aşiq haqqında:

"Atəşlər içində qalar oraya çatan. Aşiq; atəş kəsilən, hərarətlə qaçıb gedən, yanıb yandırılan və alov kimi ucalıb başı çəkən adama deyərlər. Bir an belə işin sonunu düşünməz o; yüzlərlə dünyasını yandırar da heç bir şeyə diqqət etməz. Heç bir şeydən anlamaz. Nə zərrə qədər şübhə tanıyar, nə də yəqindən anlar. Onun yolunda yaxşı da, pis də birdir. Zatən eşq gəlincə ikisi də qalmaz. Aşiq nəsi varsa oynayar, əldən çıxarar. Sevgilinin gözəlliyini burada görər, nazlanar. Başqalarına sevimli sabah görünəcək deyə vəd etmişlər, sabaha təxirə salmışlar; amma aşiqin bu günü sabahdır. O, sevgilini burada seyr edər."

"Aşiq daim yanar, yandırılar, əriyər. Necə sudan çıxarılıb düzənliyə atılan balıq, bəlkə dənizə qovuşaram deyə çırpınıb dayansa, o da çatacağı mövqeyə çatmaq üçün çırpınar. Aşiqin işi ağılla deyil. Ancaq qeyb aləmindən özünə bir göz bağışlananlar aşan əslini belə bilər. Hər nə varsa aləmdə eşqdən meydana gəlmişdir. Sən də eşqə düş, sərxoş ol, başını belə fəda et. Yoxsa ağıl gözüylə nazirlər nə başını görə bilərlər aşan, nə də ayağını. Eşqə iş əri gərək, hər şeydən azad adam gərək. Bir ölü, necə eşqə layiq olsun ki? Bu yolda yüz minlərlə dəfə diri bir könül gərək ki, bir nəfəsdə yüzlərlə can fəda etsin... Can ortadan qalxdı da, aşiq cansız bir hala gəldi mi; işdə o zaman Canana çatar, Sevgiliylə görüşər..."

Zatən sevən kimsə, daim sevgilisinə doğru cezp olmaqda, davamlı ona doğru getməkdədir. Belə ki hər yerdə sevdiyini görməkdə, hər əsən yeldə ondan bir qoxu hiss etməkdədir. Rəbbini sevən kimsə isə, Sevgilisinə qovuşmanın ən böyük maneəsini, bu maddi həyat gördüyü və bədən deyilən həbsdə məhbus olduğunu bildiyi üçün, ölümdən qorxmaq bir tərəfə, ölməklə azadlığına, daha da əhəmiyyətlisi Sevgilisinə qovuşacağını bildiyindən, davamlı ölümü arzulamakta və özünü daim ölüm üçün hazırlıqlı tutmaqdadır. Eynilə vuslat gecəsində, qovuşma namazında Mevla Əli (ə.s) kimi: "Kəbənin Rəbbinə and olsun xilas oldum, çatdım."

Və bütün bunların hamısı duanın gerçəyində yatmaqda və insan bunları duada yaşamaqdadır... Beləcə dua ibadətinə yönələrək nəfsini, eqoist həvəslərini, şeytanını öldürməkdə; ağılını dirildib ürəyini canlandırmaqdadır... Çünki: "Dua; ibadətdir, ibadətin özüdür." (Hədis-i şərif)

O səbəblə dua; münacattır, raz-u niyazdır, dərdləşməkdir, könüldən çıxanları olduğu kimi dilə gətirməkdir, cilvə etməkdir, naz etməkdir, tərifləməkdir, öyünməkdir, hər şeyi Qədr/qadir-i Mütealdan diləməkdir; dilənməkdir, al/götürməkdir, qarşılığında verməkdir, al/götürdüyün kimi al/götürdüyünü digər yola salara dağıt/paylamaqdır, alınanlara ortaq olmaqdır...

Və dua; Sevgilinin narında yanmaqdır, firak həsrətiylə alovlanmaqdır, cəhənnəm atəşində yandırsa da sevməkdir, qızğın alovlar içində sevgisini var gücüylə qışqırmaqdır. Eynilə Kumeyl Duasında Mevla Əlinin (ə.s) sevgi aynasına əks olunan sözləri kimi... Bir Əli ki, duası belə gizli... Eşqi, cəhənnəm atəşini söndürən gözyaşı, inleyişi, yeganə dostu və sirdaşı olan quyusu kimi... "Ehlibeyt İmamlarının (üzərlərinə salam olsun) dualarına baxdığımızda, bu duaların tövhidə dəvətlə, nəfsi təmizləməyə dəvətlə, dünyadan üz çevirməyə dəvətlə və Allah Təalaya yalvarışla dolu olduğunu görərik. Bu dəvətlər insanların evlərində oturaraq Müsəlmanların mənfəətlərindən qəflət edib, zikr və duayla məşğul olmaları mənasını verməz. Necə ki onların özləri də belə deyillər idi..." (Səhifə-i Nur, s. 18, s. 274-275)

Nə xoşbəxt bizə ki Ehlibeyt kimi, Əli (ə.s) kimi rəhbərimiz var! Ağılda rəhbər... imanda rəhbər... ürəkdə rəhbər... eşqdə rəhbər... sevgidə rəhbər... şəfqətdə rəhbər... mərhəmətdə rəhbər... duada rəhbər...

O Mevla Əli (ə.s) ki, ürəyində ONun firakından ötəri yanan elə bir yandırıcılıq vardı ki, "Cəhənnəm atəşinə sabredebilsem də sənin firakına necə səbr edərəm?!" deyir. Bunlar bizə bir əfsanəymiş kimi gələn gerçəklərdir; onların anladığı, bizim isə anlaya bilmədiyimiz bir gerçəkdir... Çünki Quran, göydən enən kəlamdır; Ehlibeytin duaları, yerdən göyə yüksələn kəlamdır; Quran kimi uca maarifə malikdir:

"Ey Məbudum, Rəbbim və Mevlam!... Əgər mənə cəza çəkdirmək üçün düşmənlərinin yanında yer versən və bəla əhliylə məni bir yerə toplasan və məni dostlarından ayırsan, atəşinin istiliyinə dayanabilsem belə, sənin kərəminə nəzər etməkdən məhrum olmama necə səbr edərəm?... Əgər danışmama icazə versən, cəhənnəm əhli arasındakı ümidlilər kimi davamlı dərgahına yönəlib inləyərəm. Mədət diləyənlər kimi fəryad edib kömək diləyərəm səndən və (çox qiymətli) bir şeyini itirənlər kimi ağlayıb sızlayaram sənə və səni çağırıb dayanaram: Haradasan ey möminlərin vəlisi! Ey ariflərin ən son arzusu! Ey mədət ümid edənlərin imdadına çatan! Ey sadiqlərin ürəklərinin dostu və sevgilisi! Ey aləmlərin ilahı!..." (Kumeyl Duası)

Söz duadan başladı, ancaq eşqə vardı. Çünki dua, eşqdir... Eşqlə Maşuka yaxınlaşmaqdır... Məbuda, visal sevdasıyla yalvarmaqdır... Nurunda itməkdir, nurunda nur olmaqdır... Çünki dua; Allah Təalayla qulu arasında mənəvi bir bağ, aşiqi maşuka çatdıran ip, möhkəm qalaya girib möhkəm qulpa yapışmaq üçün bir səbəbdir... Ayrıca dua; bir tərəfdən ümiddir, həsrətdir, əhd təzələməkdir... Digər tərəfdən qorxudur, çəkinməkdir; çünki insan sevdiyindən qorxar, qorxduğunu sevməz.

Eşqdən, sevgidən söz açılınca da nədənsə dilə susmaq düşər, könülə düşünmək... İşdə o dəm susmaq gərək. Susmaq, amma mənalar yüklü mənalı bir susmaq... Bəzi şeylər izah edilməz, çünki anlatılamaz... Anlatılamaması da ya özünün anlatılamaz bir mövzu olmasından ötəridir və yalnız yaşanılacaq növdən bir gerçək olduğu üçündür, ya da izah edənin izahat gücünə sahib olmamasından ötəridir... Anlatılamayacağına görə də boş yerə səhifəni qaralayıb məna etibarilə bir-birindən qopuq sözləri arxa arxaya düzmənin heç bir mənas(n)ı yoxdur, oxuyanı mənasızlığa sürümənin xaricində...

İndi anlayıram bir həyat boyu Şems-i Tebrizi niyə/səbəb susdu... Niyə/səbəb bir beyt yazmadı. Yazmaq və danışmaq üçün, aşiq könüllü Mövlana kimi biri ilə olmaq lazımlı yəqin. Yoxsa istədiyin dünyanı tapa bilməzsin, yaza bilməzsən və yaşaya bilməzsən...

"Sevgiylə yoğrulmadısa ürəyin, təkkədə, monastrda çata bilməzsən! Bir dəfə həqiqətən sevdinmi dünyada, cənnətin və cəhənnəmin də üstündəsən." (Hayyam)

"Qızıl nə olur, can nə olur? İnci, mərcan da nədir? Bir sevgiyə xərclənmədikdən, bir sevgiliyə fəda edilmədikdən sonra." (Mövlana)

Bəli, söz bitincə dilə susmaq düşər, könülə düşünmək... Necə ki dua; təfəkkürdür, düşünməkdir, iç aləmdə seyrdir, qanad açıb melekut bağına ucalmaqdır... Və dua; təfəkkürə dalıb susmaq olduğu kimi Sevgilinin kamal, camal və gözəlliklərini dilə gətirib danışmaqdır, coşmaqdır da; Sevgiliylə halvet etmək üçün gecəni və gecədəki dincliyi, sükunəti, halveti və münacatı dörd gözlə gözləməkdir...

İşdə bir azdan axşam olacaq. Hər kəs halvete çəkiləcək... Bütün işıqlar sönəcək... Bəlkə təkliyin soyuqluğunda üşüyəcək könülü Şemin atəşinə çatmayanlar, Şemi özlərinə Sevimli seçməyənlər... Halbuki gecələri belə Şeminə çatmaq üçün yol alan/sahə Pərvanə; hicran atəşiylə yanacaq, yandırılacaq, ağılar yanacaq.

Şemin atəşi isə, ən gözəl şüalarını sərgiləyəcək gizli bir hüznlə. Uzaqda... Pərvanənin qırıq ürəyi çarpıb dayanacaq eyni hüznlə. Biri üsul üsul yanacaq, biri içli içli ağlayacaq. Şem hüznlə titrəyən alov, Pərvanə qaranlıqlar içində kədərli yolçu. Şem, bir hədiyyəsini gözləyər kimi səhərləyəcək yenə. Pərvanə; canı əlində hədiyyə, onu gözləyəni axtaracaq. Bəlkə bir gün, biri ölə ölə verəcək, biri yana yana al/götürəcək. Və ikisi də sonsuzluq xəttinin kənarında bir təbəssümlə görüşəcək... Ardından da gözyaşları yoldaşlığında pis və davamlılıq xoşbəxtliyi yaşanacaq... Və beləcə duada eşqi, eşqdə duanı yaşayaraq, gecə qaranlıqlarında, hər kəsdən ayrı Tək Sevgiliyə təkliklərində ağlayaraq, gözyaşı tökərək, sızlayaraq, Uca İlahi Dərgahda iniltilərlə dolu duası davam edəcək bütün mənliyi Allahın sevgisiylə təchiz edilən aşiqin...

İşdə: Tam qıya bilmə qalxmışkən bədənim, ruhum o yamyaşıl üfüqlərə dalırkən və gözlərim ONun üçün ağlayırkən səhər vaxtında, quş səsləriylə birlikdə müjdələnilərək; qorxaraq deyil, sevərək və sevilərək ONA getmək, uçmaq istəyirəm... Ürəyimin və ruhumun ən/en ücra hissiyyatlarını tökdüyüm o Çatılmazı sevirəm çünki...

Dərindən bir səssizlik və gözlərimdə faydası olmayan bir gözyaşı.... Hamı/həmişə axır, hamı/həmişə axır... Nə günahımı götürüb sürüyür məndən, nə də ruhumu meltem küləklərinin əsdiyi o sehirli gecələrə aparır... Dindirə bilmir sancımı... Çünki zatən sancılı ürəyimin sancısı bu gözyaşları... İşlənən günahların ardından tökülən; darıxılan amma heç cür çatıla bilməyən o bənzərsiz Sevgiliyə çağırış...

Mən Sevgiliyə həsr etdim ağılımı və fikirimi... Kağıza tökdükcə həsrətimi, kağız ağladı... Kağızım ağladıqca qələmim yazdı... Yalnız kağızım və qələmim anlayır məni və bir də O görülməz... Amma məni məndən daha yaxşı anlayan və görən... Təkliklərdə, yanlış fikirlərin, mübhəmlərin boğduğu zamanlarda belə üfüqümü işıqlandıran...

ONA getmək istəyirəm... O görülməyən, amma yaşayan və yaşadan Sevgiliyə... Miracı mən də yaşamaq, vuslatı mən də dadmaq istəyirəm... Ağlayaraq getmək istəyirəm həm də... Gecənin qaranlığı, parıldayan ulduzları, işıqlar saçan ayı, yer/yeyər və göy mələkləri ağlayır mənimlə mənim halıma, təkliyimə və Dostdan ayrılığıma çünki...

Gözüm ağlamaqdan heç dayanmasın bu dünyada Allahım!.. Və bu ağlamalarım faydalı olsun... Nə olar ya Rəb, bu gözyaşlarımı məndən götürmə; məni anlayan, məni sənə izah edən bir tək sahib olduğum şeylərdir bunlar... Gözümdəki yaşlar da olmazsa mən məhv olaram Allahım! Onlar mənim təkliyimdəki dostum çünki!... Gözyaşlarım da olmazsa, heç kimə, sənə və özümə heç bir şey izah edə bilməm mən!...

Şəbəkələrim, həm də çox şəbəkələrim, gözyaşım quruduğunda da qan şəbəkələrim... Etdiklərimə və etmədiklərimə şəbəkələrim... Ömür boyu şəbəkələrim, qəbirimin quru torpağını gözyaşlarımla sularım; bu sularla da ürəyimdə iman ağacını, sevgi gülünü yaşıllaşdıraram...

Ağlamamı qiyamətə buraxma ey Son Məqsədim, ey Tək Sevgilim və Varlığım!...

Nur yüzünə baxacaq göz ver Rəbbi! Sevgini yaşayacaq ürək, eşqini dadacaq könül ver İlahi! Vuslat üçün eşq, eşq üçün də səbr lütfkarlıq et Allahım!... Yazılara təcəlli edilənləri könülə sən nəqş et ey Həbibim!

Ya Rəbbi! Şəxsinin zühur etməsi və sifətlərinin təcəllisi hörmətinə mənə müvəffəqiyyəti nəsib et/ət; lütfünlə həqiqət yolunu göstər mənə.

Ya Rəbbi! Mədəniyyət əhlinin səfası, dərdlilərin duası hörmətinə dincliyinə qovuşdur məni. Könülü coşğulu, canı oyanıq et məni.

Lütfündən başqa yox əlimdən tutacaq. Lütf et, tut əlimdən. Şövq şərabından bir qədəh ver. Aşiqlikdə mənə də bir ad bağışla.

Sənin lütfündən çox ümidliyəm. Səndən başqa yox kimsəm. Canım camalına mail. Sənin sevgindən başqa bir şey olmasın könülümdə.

Qul sənin lütfünlə yaşadığı üçün, bütün qüsuru və hünəri ilə quldur sənə...

Ey gözüm, çırağım, haradasan? Ey yaramın məlhəmi haradasan? Sənsiz necə yaşayaram mən? Səndən uzaq qalacaqsam, olmasın bədəndə canım!...

Nə olar Allahım, sənə həsrət qulunu izzətinlə sevindir; kərəm iqliminin diyarlarına məni də al/götürməklə... Eşq badesinden mənə elə içir ki, bu fani dünyanda artıq rahatlayım...

*   *   *

Allahım! Məni öz halıma ağlamaya müvəffəq et. Mən ömürümü boşuna və batil arzularla qat etdim. Öz nəfsinin islahından ümid kisənlərin vəziyyətinə düşmüşüm. Bu vəziyyətdə halı məndən pis olan kim ola bilər?! Əgər bu halımla qəbirə köçürmə etsəm, çox təəssüf ki oranı istirahət edə biləcəyəim bir yer edə bilmədim və saleh əməllə oraya yatmaq üçün bir sərgi sərə bilmədim. Niyə ağlamayım və mən, gedişim hara çatacaq bilmirəm. Görürəm ki nəfsim məni aldadır. Ölüm, qartal kimi başımın üzərində qanad açmışdır. O halda niyə ağlamayım mən?!

Xeyr, mən ağlamalıyam və də ağlayıram; təkliyimə ağlayıram, ruhumun bədəndən ayrıldığı ana ağlayıram, qəbirimin qaranlığı üçün ağlayıram, Münkər və Nekirin məni sorğuya çəkəcəkləri an üçün ağlayıram. Qəbirdən çılpaq və zəlil bir vəziyyətdə çıxacağa(ı)m ana ağlayıram. Ey Allahım! Mənim güvənəm, ümidim və təvəkkülüm sanadır...

Susamışlıq atəşimi, sənə qovuşmaqdan başqa bir şey soyuda bilməz. Eşq yanğınımı, sənin likana çatmaqdan başqa bir şey söndürə bilməz. Sənə olan həsrətimi, sənin yüzünə baxmaqdan başqa bir şey yox edə bilməz. Qərarsızlığımı, sənə yaxınlaşmaqdan başqa bir şey aradan qaldıra bilməz. Ürəyimin yanmasını, sənin rəhmətindən başqa bir şey bertaraf edə bilməz. Hüznmü, sənə yaxın olmaqdan başqa bir şey zail edə bilməz. Yaramı, sənin hədiyyəsindən başqa bir şey yaxşılaşdıra bilməz. Ürəyimin pasını, sənin əhvindən başqa bir şey yuyub parlada bilməz... Ey arzu edənlərin son arzusu, ey qorxanların əməni, ey şəbəkələr/ağlar gözlərin son arzusu və ey yanıq ürəklərin tək sığınacağı!...

Ey Allahım, səndən könülümü öz sevginlə, öz əzəmət və haşyetinle, sənə olan inanc, iman və iştiyakla doldurmağını istəyirəm. Çünki səni elə bir eşqlə sevirəm ki, onun dadı artıq ürəyimdə yerləşmişdir. Məni qovsansa da, sənin qapından ayrılmam və sənə yalvarmaqdan imtina etməm.

Ey ümidim və arzum. Və ey istəyim və məqsədim! Nəsib edəcəyin bir tövbəylə bu ölü ürəyimi yenidən dirilt! İzzətinə and olsun ki, səndən başqa günahlarımı bağışlayacaq və yaramı qucaqlayacaq birini görə bilmirəm. Sənə dönərək təslim oldum. Əgər qapından qovsan, kimə sığınım! Əgər məni nezdindən uzaqlaşdırsan, kimə yönəlim! Utancımdan və ayıblarımdan ötəri eyvahlar olsun mənə! Pis hərəkətlərim və qazancımdan ötəri təəssüflər olsun mənə!

Ey qapısından daha kərəmli bir qapı ol/tapılmayan və mərhəmətindən daha üstün bir mərhəmət olmayan! Ey tək qalanın birlikdə ola biləcəyi ən xeyirli kimsə və qovulanın sığınacağı ən şəfqətli kimsə! Sənin geniş əhvinə əllərimi açmışım və kərəm ətəyinə sarılmışım; əli boş olaraq geri çevirmə məni və hüsrana uğratma; ey duanı eşidən Allah, ey mərhəmətlilərin ən mərhəmətlisi!

Ey Allahım! Bizləri, səninlə məmnun olan, sənə meyl etmək təbiətlərində iştirak edən, günləri sənə ağlayıb sızlamaqla keçən, alınları sənin əzəmətinə səcdə edən, gözləri sənə ibadət etmək üçün yuxusuz qalan, sənin haşyetinden gözyaşları axan, ürəkləri sənin sevginə asılan, ürəkləri sənin heybətindən qopar hala gələnlərdən et! Bizi öz sevgin üçün xalis etdiyin, üzlərini tək özünə yönəltdiyin, ürəklərini tək öz sevgin üçün boşaltdığın və səndən saxlayan hər şeydən qopardığın kəslərdən et!

Allahım! Bizi sənə çatdıracaq yolların yolçusu et və sənə çatdıran yolların ən yaxınından apar. Uzağı bizə yaxınlaşdır. Çətinlikləri bizə asanlaşdır. Bizləri sənə çatmaq üçün yarışan, davamlı qapını çal/oğurlayan, gecə gündüz sənə qulluq edən, heybətindən qorxuya qapılan qullarına qovuşdur. Onlara ki, yolları onlar üçün dümdüz etmisən, arzularına qovuşdurmusan, istədiklərində müvəffəq etmisən, öz lütfkarlığınla diləklərini reallaşdırmısan və ürəklərini öz sevginlə doldurmusan. Amin ya Rabb'el-Alemin... (İmam Zeynelabidindən -ə.s- seçmə dualar)

Musa GÜNEŞ