Esselamu Aleyke Ya Binte Resulallah

Esselamu Aleyke Ya Gurretil Eyn-i Rasul

Siz Aydınlığısınız Gözlerimizin Çocuk

Hüznümü satırlara döktüğümde ve hece hece böldüğümde acıyı, en yangın yanımla seslendiğimde sana, ah çocuk, yine de duyuramam belki de sesimi.

Yine de ulaşamaz belki de ellerim. Oysa gözyaşlarını ne de çok silmek isterim. Ve kurumasın ellerim diye, gözyaşlarına ne de çok dokunmak isterim.

Bakışlarını bakışlarıma taktığımdan beri, isyanda yüreğim. Ve ellerini tuttuğundan beri sallanıyor bedenim…
Sen taşları Yahudi’ye atarken ve kutsal bir emanet gibi taşırken taşlarını Davud’un, ben beş taş oynamayı öğrendim şehrimde. Taşların sadece basit bir oyuncak, ya da yollarda ayağa takılan bir engel olduğunu zannettim kendimce.

Evet, bizim taşlarımız yolumuza engeldi, biliyor musun? Kalbi taştan daha katı olanlarımız yolumuza engeldi. Kendi yüreksizliklerini saklamak için bize, taşların sertliğini ve hoşgörülülüğün gerekliliğini anlattılar. Seni sakladılar gözlerimizden çocuk…