Habil ile Kabil’den beri süre gelen Hakk-Batıl savaşı asrımızda yeni bir dönüm noktasında. Binlerce yıldır sürmekte olan bu savaş, ilahi mukadderatın belirlediği yöne doğru akmakta: “biz istiyoruz ki mustaz’aflara lütfedelim, onları yeryüzünde önderler ve varisler kılalım” (Kasas 5) “O, kendisine ortak koşanlar hoşlanmasa da, dinini bütün dinlere üstün kılmak için peygamberini hidayet ve hak din ile gönderendir.” (Saf 9) “..Muhakkak yeryüzüne benim salih kullarım varis olacaktır." (Enbiya 105)
Tuğyan ve istikbar azgını Firavun “Benim en büyük Rabbiniz” (Naziat 24) demişti kavmine: Amerika’nın yeryüzünde küstahça azgınlaşıp kendisini dünyanın rakipsiz efendisi ve patronu ilan ettiği gibi! NATO, AB gibi oluşumların yeryüzünün yazgısını ele almaya kalkıştığı gibi! Zira orduları vardı; güçleri, sermayeleri, üsleri, paktları, filoları…
Dünyanın 50 ülkesinde askeri üssü bulunan Amerika! Her yıl silah harcamalarına milyarlarca dolar ayıran Amerika! İslam ülkelerin çoğunluğunun yönetimlerini kendisine kukla edinen Amerika! Akdeniz’de, körfezde uçak gemilerini dolaştırarak gözdağı veren Amerika! Afganistan ve Irak işgalleriyle yeni bir Ortadoğu kurmaya kalkışan Amerika!
Bir zamanlar güneş batmıyordu Britanya’nın üzerinde: kıtaları ve ülkeleri işgal etmişlerdi…
Ve İsrail! 1948’de bir hançer gibi saplanmıştı İslam dünyasının kalbine. 60 yıldır işgal, saldırı, katliam ve soykırımlarıyla Ortadoğu’nun küçük ilahı gibi görülüyordu. Savaşlara girip orduları dağıtıyor, önüne koyduğu Siyonist projeyi, Büyük İsrail’i gerçekleştirmek için adım adım ilerliyordu; Sedat gibiler bükemediği bileği öpmeye başlamıştı…
Fukuyama “Tarihin Sonu”nu yazmıştı ama, kimlerin sonunun geldiğinin adını yanlış koymuştu. 1989’da yazdığı ve sonradan kitaplaşan makalesinde, ABD önderlikli emperyalizmin küresel galibiyetini ilan eden Fukuyama, belki iyi bir “reel politik” örnekliği sergilemişti: ama bu reel politiğin geçersizliği tarihin her döneminde ispatlanmıştı: zahiri ve maddi güçler suyun üstündeki kabarık bir köpükten başka bir şey değildi…
“…Fakat köpük atılır gider” (Ra’d 17)
Fukayama “Tarihin Sonu”nu keşke 1989’da değil de, on yıl öncesinde 11 Şubat 1979’da yazsaydı: zira 11 Şubat 1979, gerçekte, evrensel galibiyeti ilan edilen Amerika için “sonun başlangıcı” idi.
Fukayama gaflet gösterip 11 Şubat 1979’u atladı belki ama, Temmuz 2006’da Ortadoğu’nun küçük ilahı İsrail tarihinin en büyük bozgununu yediğinde “Tarihin Sonu”nu yazmalıydı.
Fukayama bunu da atladı…
İsrail Lübnan’dan ve Gazze’den kaçtı..
Fukayama bunu da atladı…
Amerika Afganistan’da battı, Irak’ta hüsrana uğradı…
Fukayama bunu da atladı…
Küçük bir anekdot:
İslam İnkılabı Muhafızları Ordusu Komutanı: Amerikan donanmasını Fars körfezinin diplerine gömeceğiz! İmam Hamenei'nin temsilcisi: İsrail'in kalbini vurup Amerika'nın bütün dünyadaki hayati çıkarlarını ateşe vereceğiz! İslam İnkılabı Muhafızları Ordusu Komutanı: Amerika'nın bölgedeki 32 üssünü vuracağız! İran İslam Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı: Saldırganların ellerini keseceğiz!
İran "Büyük Peygamber 3" tatbikatıyla 2000 km menzilli füzelerininin denemesini başarıyla denedi.. İran şimdi de hava tatbikatına hazırlanıyor... İran düşman radarlarına yakalanmayan hayalet uçaklarının seri üretimine başladı...
.....
Yani:
İran’a karşı savaşa hazırlanan yeryüzünün azgın ve küstah firavunları için Kur'an "Tarihin Sonu"nu yazıyor:
“Biz istiyoruz ki mustaz’aflara lütfedelim, onları yeryüzünde önderler ve varisler kılalım” (Kasas 5) “O, kendisine ortak koşanlar hoşlanmasa da, dinini bütün dinlere üstün kılmak için peygamberini hidayet ve hak din ile gönderendir.” (Saf 9) “..Muhakkak yeryüzüne benim salih kullarım varis olacaktır." (Enbiya 105)
Bay Fukuyama, “Tarihin Sonu” öyle değil, böyle yazılır…!
NUREDDİN ŞİRİN VELFECR.COM | 